Are The Bangkok Floods Here To Stay?

I've had a feeling about this being the case in Bangkok and Thailand for a week or so and Clif High confirms my suspicions. This is one of Clif's best interviews ever though you can always click his tag below for a fuller explanation and more details of Clif's work.

Slow Motion Tsunami

The consensus seems to be that central Bangkok is now going to be flooded. I've just returned from a friend's place where the lower ground floor are moving there household goods onto high floor landings. I've plenty of experience of flooding but as you can see from the recent Thai flood photos above there's an incongruous resourcefulness in the air.

Bangkok Galoshes

The Honda factory took a hit the other day and lost a fleet of new vehicles to the flooding which is less about Bangkok rain than northern rains spilling over the Chaophraya river as it makes its way south. Commuters have learned quickly that the high ground is the dry ground and so as Bangkok is threaded with overhead express-ways they are now used for parking. I've said it before but 19th century combustion engine technology sitting in 3/4 of a tonne of steel is a tech suppression reality. It's just capitalism which has no need for medical cures or zero point energy solutions as that puts the corporations out of business. It's naive and/or intellectually vacuous to have any other conclusion. But that wont last forever. Nothing does thank God.

Bangkok Motorbike Taxis

Set to Nathan Fake in 2008 I think on my Nokia N95.

Opposite Bangkok

Opposite Bangkok

Mother Earth, Father Sun

The weather has been bad in Thailand for months and months. The city Thais don't mention it because they don't make the connection between changed weather and crops but that will change if a rice harvest fails - till then it's a change from the heat isn't it?

I found the last week almost unbearable but this morning the sun is back and shining some rays of heat 'n love back into my eyes so I'm cheerful.

Here's my top three off the top of my head sun songs:

Ian Taylor

I first met Ian in Phnom Penh about 10 years ago when I was probably one of only two Western Planners in Thailand. He was just about to move to Bangkok to do the same job so we had something in common from the get go. Ian was quickly cynical about the advertising proposition process (long before it became fashionable to diss propositions) so he wrote a bit of code that produced an auto proposition  generator. I found it hilarious (and unnervingly accurate given the politics that goes into that process).

Since then we've both moved on from the high octane world of consumer materialism. Aside from being a truly gifted photographer, Ian is the single most interesting Asia adventurer and traveller I know. He just got back from a resumed Kayak trip down the coast of Burma and Thailand as the first attempt had to be cut off due to some exotic tropical illness he picked up. Probably from eating wild roots and strange sea marsupials or something.

Last time we hooked up for a chat Ian had me gagging at the bit to fly to Calcutta with tales of poets and Marxist philosophers trying to hold onto some sort of anti materialist ideology in the face of rampant consumerism and erm not much money. I'd fit in there wouldn't I?

Ian's now pinging between Hong Kong and Bangkok a bit more. All of his photography makes me envious but if there's one thing Ian nails better than anyone it's his kids shots. Go check his work out over here if you want a guy to squeeze a great photo out.

Police State

I wasn't aware of the acuteness of London's Student Loans battles until listening to the chants of 'off with their heads' to Prince Charles over the World Service and finally till I came across these incredible pictures which Boston.com is revolutionizing photo journalism with. 

I've a couple of comments to make. First I think Marbury (who led me to the photography) underestimates much of what this is all about by attributing a narrow and unimaginative causal relationship to events, but as I like his blog, and there was that whole misunderstanding about the Ellesberg Papers I don't really want to pursue it too hard right now other than to mention my recent 1968 Awesomeness post and to point out the supportive and vocal sympathies of many people who really don't seem to have that much of a view on Student or Educational loans. But his blog is still one of the few political blogs I read for its careful analysis of restrained transatlantic political commentary as the volume from traditional media blowhards in this area is irritating and unhelpful.

Lastly I think it's worth noting that similar civil unrest in Bangkok also caught by the Boston.Com photographers led to Royal Thai Army Snipers picking off white flag wavers and medical staff in the grounds of the most centrally located Buddhist Temple here in Bangkok earlier this year though one has to live in Asia to really understand that life is tragically just so much cheaper. You may find that insensitive but I assure you I'm far from callous and I'm definitely pointing a rice fed finger towards an asymmetric life valuation hierarchy that Orientals know full well is skewed by Occidental standards of living. Worth bearing in mind if sympathy is ever sought, particularly as many of the arrested are still being held and tortured in jail to this day by Royal Thai Army loyalist troops.

WTF

I was clicking around as usual on the net recently and noticed a new bar/restaurant/gallery in town called WTF (Wonderful Thai Friendship). No shit, but I felt an immediate sharp stab of cold creative jealousy that I hadn't realised what an insanely great name our internet acronym could be till someone else had snapped it up.

Anway WTF is the new hip hangout in town on Sukhumvit 51, Alley 7. I knew it was gathering steam when I was invited to join their Facebook group by P Tik who I interviewed earlier at WTF but ran over the 10 minutes that Youtube permits. I'll be splitting that later to post up here too.

As ever with these things, I also learned that I knew Som & Chris the owners of WTF and was really delighted to find that the art was good and provocative so I took advantage of the opportunity to interview Som about their new anti-establishment with a video installation in the background that was made by Jim Brewer on the topic of Yellow in Thailand. I was aware of his idea because I know Jim and he shared it with me some time back as out of nowhere (sort of), the wearing of yellow in support of his Majesty became ubiquitous every Monday. I explained it all back here in 2007 with what seems like a slightly prescient post though it isn't rocket science if you think about it.

Anyway this gusto for the colour diminished somewhat as over time the colour polarization of politics in Thailand became very sensitive with the now widely understood association of Red for the rural  impoverished classes.

The recording is a crap unfortunately because first I'm rubbish at thinking about sound, and as it's an art gallery on the 2nd and 3rd floor, it echoes too much to hear my questions so turn down the base and play with the treble if you can. I hope though that you can pickup Som sharing her new tapas, bar and art gallery concept and also talking a little bit about art in Bangkok and specifically Jim's work which is going on the background. Most interesting was the revelation that Yellow trainers were banned in Thailand as the feet are considered the most lowly part of the body to associate with anything let alone anything Royal.

She also talks about the stiff reaction that many of her Thai gallery visitors had about the video installation and their demands to know which farang (Westerner) artist was responsible for it. Anyway WTF is the kind of place that supports art as stimulus to discussion and is to be applauded loudly and embraced heartily for that alone, though the owners, clientèle I met, (Hi Andrew that was mad, call you soon) bar and tapas menu are enough reason to go and check them out. 

Unless you wish to avoid me in which case that's all very understandable. 

This Bangkok Post article covers the art much better than I have done here.

จดหมายเปิดผนึกถึงกลุ่มคนเสื้อแดง

ผมเขียนจดหมายฉบับนี้ถึงพวกคุณเพราะในช่วงหกสัปดาห์ที่ผ่านมาหลายครั้งที่ผมโกรธ บ่อยครั้งที่ผมผิดหวัง ฝันสลายและอึดอัดใจ แต่มีครั้งเดียวในห้วงเหตุการณ์อันน่าเจ็บปวดทั้งหมดนี้ที่ทำให้ผมน้ำตาไหล นั่นคือเมื่อแกนนำของคุณ คุณวีระ มุสิกพงศ์ เข้ามอบตัวกับเจ้าหน้าที่ และพูดเรื่องความฝัน ความผิดหวัง ความหวังที่ยังเหลืออยู่ของเขา

เมื่อควันจาง จะมีคนบอกคุณว่าพวกคุณถูกหลอก ถูกล่อลวง ถูกซื้อและถูกทรยศ ว่าคุณเป็นแค่เครื่องมือของพวกคนชั่วที่จริงๆ แล้วไม่สนใจว่าคุณจะมีชะตากรรมยังไง ว่าคุณเป็นผู้ก่อการร้าย นักวางเพลิง พวกทำลายวัฒนธรรม พวกเกลียดเจ้า จะมีคนกล่าวว่าคุณทำลายภาพลักษณ์ของประเทศในสายตาต่างชาติและขวางการฟื้นตัวของเศรษฐกิจ ที่ร้ายที่สุดคือเขาจะบอกว่าคุณทุกคนเป็นพวกไม่รู้เรื่องราวที่ใช้สิทธิใช้เสียงทางการเมืองอย่างผิด ๆ เพราะคุณไม่เข้าใจประชาธิปไตย

ผมเกรงว่าคำพูดของคนเหล่านั้นเป็นจริงอยู่หลายกรณี การเกิดใหม่ชั่วข้ามคืนของประเทศเราที่คุณอยากเห็น กลายเป็นเพียงอรุณรุ่งอันจอมปลอม อาชญากรรมมากมายถูกก่อขึ้น และทั้งสองฝ่ายก็ซ่อนความจริงสำคัญหลายเรื่องไว้ใม่ให้อีกฝ่ายรู้

ถึงแม้เรื่องเหล่านี้จะเป็นจริงในหลายกรณี ผมก็อยากให้พวกคุณรู้ว่ามันไม่ได้ลบล้างความจริงข้ออื่น ความจริงที่ฝังอยู่ในใจคุณ เมื่อคุณก้าวออกมาร้องทุกข์ด้วยการประท้วงอย่างสันติ

ประตูที่ควรเปิดรับคุณเมื่อหลายปีก่อน เมื่อประเทศนี้ก้าวสู่ระบอบประชาธิปไตย เปิดออกช้าเกินไป การศึกษาที่คุณต้องใช้เพื่อจะได้มีส่วนร่วมในสังคมอย่างเท่าเทียม ถูกปิดกั้นไว้นานเกินไป เสียงที่พวกคุณมีมาโดยตลอดนั้นก็ถูกพบช้าเกินไป และเพราะว่าถูกเก็บกักไว้นานเช่นนั้น เมื่อแสดงออกได้มันจึงทำลายสิ่งต่าง ๆ จนพินาศ และความพินาศร้ายแรงที่สุด ไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นกับห้างสรรพสินค้าและธนาคารไม่กี่แห่ง แต่เป็นความพินาศที่คุณก่อขึ้นกับตัวเอง

แต่ผมอยากให้คุณรู้ว่าเมื่อพูดถึงการปลดปล่อยจิตวิญญาณของมนุษย์ ประวัติศาสตร์อยู่ข้างคุณ หนทางสู่ประชาธิปไตยที่สมบูรณ์กว่านี้อาจจะยากลำบาก แต่ไม่มีสิ่งใดหยุดยั้งได้ คุณไม่ได้แพ้สงครามครั้งนี้ แต่ผมหวังว่าคุณจะได้เรียนรู้จากมัน คำถามคือไม่ใช่ว่าคุณจะชนะสงครามนี้ไหม แต่จะชนะอย่างไรต่างหาก จะด้วยความวุ่นวายและการนองเลือด หรือการเจรจาประนีประนอมอันยาวนานและเจ็บปวด ด้วยการพัฒนาทีละขั้นอันเป็นวิถีอารยะ

อาจยากที่คุณจะเชื่อ แต่หลายคนที่ถูกป้ายสีว่าเป็นศัตรู ล้วนมีความฝันสูงสุดร่วมกันกับคุณ ยกตัวอย่างเช่น ผมเชื่ออย่างจริงใจว่านายกรัฐมนตรี คุณอภิสิทธิ์ เข้าใกล้ฝันเหล่านั้นในเชิงความคิดมากกว่าแกนนำจำนวนหนึ่งของคุณ หากเขาไม่ได้เป็นเช่นนั้น ถ้าเขามีกรอบความคิดเหมือนผู้นำเผด็จการทหารหลายคนที่เคยมีมาในอดีต ซากศพจากเหตุเมื่อสองสามวันก่อนคงมากมายเกินกว่าจะทำใจได้

ผมยังเชื่อว่าผู้นำหลาย ๆ คนของคุณ อย่างคุณวีระ มีความฝันและความหวังเช่นเดียวกับเหล่าคนที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการเคลื่อนไหวของคุณ เพราะที่สุดแล้วมันเป็นฝันและหวังของคนไทยทุกคน ที่จะได้อยู่อย่างสันติ ไม่ต้องใช้ชีวิตดิ้นรนเอาตัวรอดอย่างไร้จุดหมาย ได้มีโอกาสเหมือนคนอื่นที่จะบรรลุความฝันที่ตั้งใจเอาไว้และจะได้มีชีวิตที่สมบูรณ์

อาจเร็วเกินไปที่จะหวังเช่นนี้ เพราะความโกรธแค้นและไม่ไว้ใจของทั้งสองฝ่ายยังมีมากเกินไป ถ้าคุณวีระได้รับการพิพากษาว่ากระทำผิดจริง ก็ต้องได้รับโทษตามกระบวนการยุติธรรม  เช่นเดียวกับคุณสุเทพ หากพบว่าเขาใช้อำนาจหน้าที่โดยมิชอบก็ต้องถูกตัดสินลงโทษเช่นเดียวกัน แต่คงงดงามยิ่งหากได้เห็นนักอุดมคติอย่างคุณวีระได้มีบทบาทในรัฐบาลของคุณอภิสิทธิ์สักชุด การประนีประนอมเช่นนี้เคยเกิดขึ้นในอิตาลีเมื่อหลายสิบปีก่อน และมันช่วยให้ประเทศนั้นพ้นจากปัญหาความขัดแย้งภายในที่อาจนำไปสู่หายนะ

คุณเปลี่ยนเมืองไทยไปแล้วชั่วนิรันดร์ ด้วยการได้ค้นพบและแสดงให้พี่น้องประชาชนของคุณเห็นว่าคุณมีสิทธิ์ที่จะคิด พูด และทำ ผมขอสนับสนุนให้คุณก้าวต่อไป คิดต่อไป แต่คิดเพื่อตัวคุณเอง อย่าคิดสิ่งที่ผู้อื่นบอกให้คุณคิด พูดในสิ่งที่คุณคิด ไม่ใช่สิ่งที่ผู้อื่นบอกให้คุณพูด และทำด้วยสติเช่นเดียวกับด้วยหัวใจ เพื่อผลประโยชน์ของทุกคน แม้แต่คนซึ่งมีความเห็นไม่ตรงกับคุณ

ในเวลานี้ คงมีคนไม่เท่าไรในกรุงเทพฯที่จะนึกขอบคุณในสิ่งที่คุณทำ แต่ผมอยากจะขอบคุณจริงๆ สิ่งที่คุณทำลงไปนั้นสำคัญมาก แม้อาจไม่ใช่เพราะเหตุผลที่คุณคิด และผมก็อยากอธิบายว่าทำไม

เวลาคุณตัดถนน บางครั้งคุณอาจไปเจอภูเขา เพื่อจะให้ผ่านไปได้ คุณอาจต้องหาทางอ้อมมันไป คุณอาจต้องขุดอุโมงค์ลอดหรือระเบิดทำลายภูเขาทั้งลูกเสีย

เมืองไทยได้มาถึงภูเขาลูกนั้นแล้ว เป็นเวลาอย่างน้อยสองทศวรรษที่ไม่มีใครยอมอ้อมมันไป ขุดอุโมงค์หรือระเบิดภูเขานั่นแม้แต่คนเดียว แต่ทุกคนก็รู้ว่าเราต้องผ่านมันไป ภูเขามันขวางทางเราอยู่ รัฐบาลบางรัฐบาลที่ผ่านมา ขโมยเงินของคุณไป สร้างบอลลูนสีทองงดงามขึ้นมา เพื่อพาคนบางกลุ่มข้ามภูเขาไป โดยไม่สนใจว่าที่เหลือจะถูกทิ้งไว้เลย รัฐบาลอื่น ๆ ก็เอาแต่พูด พูด พูด แต่ภูเขาก็ยังไม่ได้ไปไหน ก็แน่อยู่แล้วว่าคุณต้องหมดความอดทน

คุณไม่ได้ระเบิดภูเขานั่นทิ้ง แต่โศกนาฎกรรมที่เกิดขึ้นนั้นจะทำให้ทุกคนทราบว่า ได้เวลาแล้วที่เราจะต้องก้าวไปข้างหน้า คนของคุณและเหล่าทหาร ต่างไม่ได้ทนทุกข์และตายเปล่า แม้ดูเหมือนว่าเรากำลังอยู่ท่ามกลางความมืดและความวุ่นวาย วันนี้เราได้เข้าใกล้ประชาธิปไตยที่เต็มใบกว่าครั้งไหน ๆ ในยุคของรัฐบาลทักษิณและรัฐบาลต่อ ๆ มา สักวันหนึ่งผู้คนจะตระหนักว่าคุณได้เปิดตาพวกเขา ว่าพวกคุณมีส่วนอย่างยิ่งในการร่วมสร้างจุดเปลี่ยนของประวัติศาสตร์ไทย สุดท้ายแล้วคนอื่น ๆ ในประเทศก็จะเข้าใจและยอมรับมัน หรือกระทั่งอ้าแขนเพื่อโอบรับมันไว้ เพราะการโอบกอดผู้ที่เราคิดว่าเป็นศัตรูนั้น แท้จริงแล้วก็คือการโอบรับตัวตนของเราเอง

Via  Somtow

Thaksin Shinawatra photographed in Louis Vuitton Champs Elysee, Paris on May 15 2010. Four days before the death toll of red protesters went over 80, not including 6 soldiers.

AirAsia - Very On Brand

AirAsia Berhad (MYX: 5099) is a Malaysian-based low-cost airline. AirAsia is Asia's largest low-fare, no-frills airline and a pioneer of low-cost travel in Asia. AirAsia group operates scheduled domestic and international flights to over 400 destinations spanning 25 countries. Its main hub is the Low-Cost Carrier Terminal (LCCT) at Kuala Lumpur International Airport (KLIA). Its affiliate airlines Thai AirAsia and Indonesia AirAsia have hubs in Suvarnabhumi Airport and Soekarno-Hatta International Airport respectively. AirAsia's registered office is in Petaling Jaya, Selangor while its head office is located in Kuala Lumpur International Airport. Air Asia plans to open ASEAN regional headquarters in Jakarta by August or September 2011. The airline itself will maintain its headquarters in Kuala Lumpur for the time being.

AirAsia won the Skytrax World's best low-cost airline award in 2007, 2009, 2010 and 2011. It has the world's lowest operating costs at $0.035/seat-kilometre in 2010. It is also the first airline in the region to implement fully ticketless air travel system.

Destination or Journey?

More N95 edited on the fly in-phone


As for the camera I can't push it where I want to. I think Sony or Samsung might be tipping the scales for response, manipulation, speed and resolution in this respect.


Interesting and nice guy. Jewelery and clothes used to mask the scars incurred in Iraq I believe.


I don't feel it's fair to belittle a chap who manages to hobble his way to a Go Go bar on crutches. That takes a fair amount of commitment.


Not sure where to start with this character who sits on Silom, but think about the guy on Oxford Street some years back who warned us all against the perils of protein consumption and its inevitable conclusion of sexual congress.


Anyone for a Cashew?


I always advocate working girls engaging in a bit of Vonnegut before making the rounds. Breakfast of Champions in this instance.


Its all bit William Gibson dystopian on occasions is the city of angels at night. Paradoxically the Skytrain pictured below is a model of harmonious public transport infrastructure during the day. Looks can be deceiving.

I'm convinced Mary Shelley was inspired for her best novel from seeing something akin to this lady who without wishing to be brutal had an aura that the exorcist would have tip-toed around.

Then there was spice

Spice is one of those places where although they play nosebleed Euro Techno that hasn't progressed any further than a Josh Wink 'raised hands' volume platform circa 1995, the DJ's do take pride in their innocent enjoyment of a long dead genre of music and tweak a bit with care. I can't bear it really unless I've sunk a few B52's but I had a funny argument with my partner for the evening debating the merits of Lo-So versus Hi-So and in fairness she won. But only because I waited for the hot pop chicks to do their dance routine and subsequently slowed it down on the N95 while adding something more musically tasteful. Spice can be found in the basement of the Rembrandt Hotel on Soi 11, Sukhumvit and is not to be confused with Spicy in Ruang Muang, Soi 1 which is altogether a much more freakish affair.

Yikes!! - Looks like I'm puffing

The Management

While taking a walk early in the morning around the Compleat Angler in Marlow (a beautiful part of England) last week where I was attending the most intensive customer segmentation gig of my life, I came across a rather large Swan walking down the road. It was too incongruous not to whip out the only camera device I had, a Sony P 900 and film it in regrettably low resolution. Anything better than nothing I thought. Sadly it wont play on the 'puter for what looks like anti convergence reasons, and I'm a bit miffed so while I figure out a solution, I'm going to post a couple of shots from the infamous i-mobile 902 that I took inside the supper club side of Bed Supper Club in Bangkok, as it was closing down. Mucking around with light gain is one of those camera features that turns a snapper into an accidental photographer.

Incidentally for those who might want to know Q Bar was looking dangerously like it has lost the plot. Brimming with hookers and low on customers this veritable clubbing/music institution needs a creative director if the night I dropped by was typical of their weekends. However it was really terrific to see the staff again who really are some of the most professional in Thailand so I might as well post some relevant Q Bar (staff) shots too. They were always so nice to us and made us feel welcome. These are also for Dino who I'm hoping gets to play a set in Bed should I be in town.

Bed Supperclub

Q Bar

So that Swan? I'll nail it somehow or someway and next time not digress so wildly either.

Mobile Life

Losing mobile phones is something I do so well that without wanting to come across as achieving enlightenment on a detachment level I think I’m entitled to say that for some time now each phone loss now feels as disappointing as say having a pint swiped in the pub. It happens, at least 20 times or more now. Yes it’s annoying but there’s no point beating myself up. I’m a complete loser (or champion winner) at losing stuff, and mobiles top the list.

It does feel beyond absurd though when I’ve resorted to calling my number once I get home, on the off chance I can retrieve it by negotiating with cab drivers to bring them back for a price that suits us all. Often they just switch it off once I start calling. Its me thats in negative equity, not them.

Haggling for something that belongs to the owner anyway is something everyone should try at least once in their life for the humility it fosters.

Some time back I also lost my Sony T1 camera and predictably a while later my mobile phone too. Some time late last year after all this; an amazing local Thai brand called i-mobile brought out a 5 mega pixel camera phone pretty much before anyone else so I thought I’d go for it. I lost that too eventually but not before many enjoyable attempts at experimenting with it.

Anyway, just before a trip to the middle Kingdom last week that I couldn’t Blog about because China is a bit fussy over Blogs, I unexpectedly met a cashier acquaintance at the new Boss Bar in Phrathunam, who I’d inflicted with some amateur photojournalism using the i-mobile 902 late last year. I promised to post the pictures I’d taken so here they are plus a few others (thats the girl on reception crashed out in the wee hours above, plus erm my foot ) from a phone that despite some shortcomings and an all too brief relationship was a brilliant bit of kit that makes me yearn to get back into the kind of spontaneous photography that only a mobile phone camera delivers comfortably.

The i-mobile 902 phone also had an FM radio, voice recorder, and mp3 player with speaker, blue tooth and few other features that I’ve probably forgotten about.

www.bedsupperclub.com

OK, I know Rob hates Bed Supperclub but its a great design and some mates DJ there on a Monday, plus we laugh at all the Friday and Saturday night cattle class clubbers just as much as him and usually turn up for the last hour to watch the preening set get silly on too much alcohol and questionable happy hardcore bollocks.